Narzędzia i instrumenty

– stanowią powszechnie rozpoznawany i uznawany zestaw odniesień, do których powinny odwoływać się systemy zapewniania i doskonalenia jakości kształcenia w uczelniach europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (więcej).

Punkty zaliczeniowe ECTS obrazują ilość uczenia się mierzoną nakładem pracy studenta, potrzebną do osiągnięcia założonych efektów kształcenia. 60 punktów zaliczeniowych ECTS odpowiada efektom uczenia się i powiązanemu z nimi nakładowi pracy w pełnym roku akademickim lub w równoważnym okresie, zwykle obejmującym kilka modułów/przedmiotów, do których przypisuje się punkty (na podstawie efektów uczenia się i nakładu pracy). Punkty zaliczeniowe ECTS na ogół wyraża się w liczbach całkowitych. Efekty uczenia się (kształcenia) określają to, co dana osoba wie, rozumie i potrafi wykonać po zakończeniu procesu uczenia się. Osiągnięte efekty uczenia się należy oceniać za pomocą procedur opartych na konkretnie określonych i przejrzystych kryteriach. Efekty uczenia się przypisuje się poszczególnym komponentom edukacyjnym (modułom, przedmiotom) i programom jako całości. Wykorzystuje się je także w europejskich i krajowych ramach kwalifikacji w celu opisania poziomu nadawanych kwalifikacji. Nakład pracy oznacza szacowany czas, jakiego studenci potrzebują przeciętnie do ukończenia wszystkich zajęć edukacyjnych (wykładów, seminariów, projektów, laboratoriów, praktyk) i do pracy samodzielnej w celu osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się w warunkach kształcenia formalnego na studiach stacjonarnych. Przypisanie 60 punktów zaliczeniowych nakładowi pracy związanemu z pełnym wymiarem godzin w trakcie jednego roku akademickiego jest często przyjmowane jako zasada w regulacjach krajowych. W większości przypadków nakład pracy studenta waha się od 1500 do 1800 godzin w roku akademickim, co oznacza, że jeden punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy. Jest to typowy (przeciętny) nakład pracy, natomiast rzeczywisty czas potrzebny do osiągnięcia efektów uczenia się może być różny w przypadku poszczególnych studentów.

Przypisywanie punktów zaliczeniowych ECTS to proces polegający na przyporządkowywaniu liczby punktów ECTS kwalifikacjom, programom studiów lub pojedynczym komponentom edukacyjnym (modułom, przedmiotom). Punkty zaliczeniowe ECTS są przypisywane pełnym kwalifikacjom lub programom kształcenia zgodnie z przepisami krajowymi lub praktyką krajową oraz w odniesieniu do krajowych lub europejskich ram kwalifikacji. Punkty przypisuje się komponentom edukacyjnym, takim jak przedmioty, prace dyplomowe, nauka w miejscu pracy i praktyki, przy czym za podstawę uznaje się przypisanie 60 punktów ECTS do pełnego roku akademickiego. Liczba przypisanych punktów ECTS jest uzależniona od nakładu pracy niezbędnego do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się dla każdego komponentu edukacyjnego lub odpowiednio całego programu studiów. Przyznawanie punktów zaliczeniowych ECTS oznacza formalne przyznanie studentom punktów ECTS przypisanych do poszczególnych kwalifikacji (dyplomów) lub komponentów edukacyjnych (modułów, przedmiotów). Organy krajowe powinny wskazać, które instytucje mają prawo do przyznawania punktów zaliczeniowych ECTS. Punkty są przyznawane poszczególnym studentom po zakończeniu przez nich wymaganego procesu uczenia się i sprawdzeniu, czy osiągnęli założone efekty uczenia się, co jest potwierdzane odpowiednią oceną. Jeżeli studenci (lub inne osoby uczące się) osiągnęli efekty uczenia się w ramach innych formalnych lub nieformalnych warunków uczenia się lub innych ram czasowych to punkty zaliczeniowe ECTS mogą im zostać przyznane po przeprowadzeniu walidacji efektów uczenia się.
Akumulacja osiągnięć to proces gromadzenia osiągnięć wraz z przypisanymi im punktami zaliczeniowymi ECTS. Akumulowanie osiągnięć następuje w wyniku pozytywnej weryfikacji osiągnięcia przez studenta efektów kształcenia przypisanych poszczególnym komponentom edukacyjnym, niezależnie od warunków i czasu uczenia się. Student może gromadzić punkty zaliczeniowe ECTS w celu:
– uzyskania kwalifikacji zgodnie z wymaganiami instytucji nadającej daną kwalifikację;
– dokumentowania osiągnięć osobistych na potrzeby uczenia się przez całe życie.

Przenoszenie osiągnięć polega na przyznawaniu studentowi (osobie uczącej się) punktów zaliczeniowych ECTS w celu umożliwienia mu gromadzenia osiągnięć i uzyskania kwalifikacji. Punkty zaliczeniowe ECTS przyznane studentom w jednym programie studiów w danej instytucji można przenosić i gromadzić w celu nadania im innej kwalifikacji w tej samej lub innej instytucji. Przenoszenie osiągnięć ma kluczowe znaczenie dla mobilności studentów.
Uczelnie i wydziały mogą zawierać porozumienia zapewniające automatyczne przenoszenie osiągnięć (bez potrzeby sprawdzania osiągnięcia efektów kształcenia).

Dokumentacja ECTS: używanie punktów zaliczeniowych ECTS i przenoszenie osiągnięć ułatwiają odpowiednie dokumenty, takie jak katalog przedmiotów, porozumienie o programie studiów/praktyki, wykaz osiągnięć (zaliczeń) i zaświadczenie o odbytej praktyce. Dokumenty te poprawiają jakość stosowania systemu ECTS oraz zwiększają przejrzystość innych dokumentów, np. suplementu do dyplomu.

Przewodnik dla użytkowników systemu ECTS 

Suplement do dyplomu jest jednym z głównych instrumentów Konwencji Rady Europy i UNESCO o uznaniu kwalifikacji związanych z uzyskaniem wykształcenia wyższego w regionie europejskim, sporządzonym w Lizbonie 11 kwietnia 1997 roku i przyjętej przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zwanej w skrócie „konwencją lizbońską o uznaniu”. Konwencja przewiduje, że posiadacze kwalifikacji nadawanych w krajach, które ją ratyfikowały, nie mogą być dyskryminowani, zaś dostęp do dalszych studiów na poziomie wyższym oraz prawo do używania tytułów i stopni akademickich powinny być im zagwarantowane na takich samych zasadach, jakie obowiązują obywateli państwa, w którym ubiegają się o uznanie kwalifikacji. Odpowiedzialność wykazania, że nadana kwalifikacja nie spełnia odpowiednich kryteriów spoczywa na instytucji szkolnictwa wyższego oceniającej tę kwalifikację w celu dopuszczenia jej posiadacza do studiów. W Konwencji zawarto wyraźne postanowienie, że każdy sygnatariusz, który ją ratyfikował, powinien uznawać kwalifikacje wydane w innym kraju Konwencji, chyba że jest w stanie wykazać, iż występują istotne różnice (ang. substantial differences) pomiędzy nadawanymi w danym kraju kwalifikacjami, a kwalifikacjami, które mają być uznane. Istotne różnice mogą być ewentualnie wykazane dzięki informacjom zawartym w suplemencie do dyplomu, który jest przedmiotem uznania.

Suplement do dyplomu – Przewodnik dla  pracowników uczelni wyższych 

– jest wspólnym europejskim narzędziem odniesienia służącym do zapewnienia większej czytelności i zrozumiałości kwalifikacji nadawanych w różnych systemach i państwach. Dotyczy ona wszystkich kwalifikacji na wszystkich poziomach i we wszystkich podsystemach kształcenia i szkoleń.  Zapewnia informację na temat kwalifikacji nadawanych w 38 państwach, które dotychczas wdrożyły ERK. Rdzeniem ERK jest osiem poziomów odniesienia eight reference levels, zdefiniowanych w kategoriach efektów uczenia się learning outcomes, tj. wiedzy, umiejętności i kompetencji: autonomii i odpowiedzialności. Efekty uczenia się określają, co dana osoba wie, rozumie i jest w stanie zrobić po zakończeniu procesu uczenia się. W poszczególnych krajach opracowane są krajowe ramy kwalifikacji national qualifications frameworks (NQFs), które konsumują założenia ERK (EQF).

– to układ odniesienia dla kwalifikacji nadawanych w Polsce. W PRK jest 8 poziomów. Każdy jest opisywany za pomocą ogólnych charakterystyk zakresu i stopnia skomplikowania wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych, wymaganych od osób posiadających kwalifikacje danego poziomu.  W PRK uwzględniono charakterystyki typowe dla kwalifikacji nadawanych w kształceniu ogólnym, zawodowym oraz w szkolnictwie wyższym. Polska Rama Kwalifikacji pozwala na odniesienie polskich kwalifikacji do poziomów Europejskiej Ramy Kwalifikacji (ERK) i poprzez ERK do poziomów kwalifikacji w poszczególnych państwach UE.

Na stronie EQAR można znaleźć rzetelne informacje na temat jakości europejskiego szkolnictwa wyższego oraz zapewniania i doskonalenia tej jakości.

Głównym celem  projektu jest zbudowanie bazy danych, która zapewni dostęp do raportów oraz decyzji odnoszących się do instytucji/programów szkolnictwa wyższego poddanych zewnętrznej ocenie/przeglądowi zgodnie ze standardami ESG (European standards and guideline for QA in HE) przez agencje ds. jakości kształcenia zarejestrowane w EQAR.